Roger Kintopf (1998) is een Duitse contrabassist/componist, hij begon met een klassieke piano opleiding en won prijzen bij “Jugend Musiziert”en het “internationalen Rotary Klavierwettbewerp”. Op 11-jarige leeftijd schakelde hij om, eerst naar de el. bas en later naar de contrabas. Hij is al jaren actief in de Duitse jazzscene, in 2015 toerde hij met het LandesJugend Jazz Orchester Hessen in de V.S. en in 2016-2018 was hij lid van het fameuze Bundes Jazz Orchester (BuJazzO) waarmee hij door Equador en India toerde en een cd opnam.

Op dit album, als ik het goed heb begrepen zijn 4de, incl. die met BuJazzO speelt hij samen met Asger Nissen op altsaxofoon, Victor Fox op tenorsax en basklarinet en Felix Ambach op drums. Gastrollen zijn er voor Felix Hauptmann op orgel en Travis Reuter op gitaar beiden op één nummer. Het ensemble heeft een zeer transparant geluid omdat er geen harmonische instrumenten aanwezig zijn (b.v. piano of gitaar). Daardoor is het te vergelijken met het Gerry Mulligan Quartet met Chet Baker en het Jimmy Giuffre Trio met Bob Brookmeyer. Kintopf vertrouwt op het creëren van de harmonische structuur door de melodie. Hierbinnen is het harmonische kader dubbelzinnig waar het verandert tussen oriëntatie tot intervallen en akkoorden. Dat klinkt allemaal wat abstract en zo staan er nog wel meer technische feiten in het cd boekje, mij interesseren die minder, het gaat erom hoe de muziek klinkt en dat is complex en daardoor spannend en verrassend.

De instrumenten bewegen zich in allerlei verschillende richtingen zonder elkaar uit het oog te verliezen, ook de drums en de bas spelen hierin een belangrijke rol. Geen pure avant- garde maar wel moderne jazz, hier is geen sprake van mainstream of neo-bop, wel razend knappe composities van Roger Kintopf die met veel enthousiasme en vakmanschap worden uitgevoerd door de vier muzikanten. Bassisten die een groep leiden en ook nog de composities schrijven is een niet al te vaak voorkomend fenomeen, de eerste die daarvoor in aanmerking komt is natuurlijk Charles Mingus, later komen daar voorbeelden als Dave Holland, Barry Guy en Barre Philips bij om maar de bekendste te noemen. De rol van de bas in de jazz is natuurlijk ook geëvolueerd van traditioneel onderdeel van de ritmesectie tot die van solist met een duidelijke conceptionele functie. Dat is goed te horen in het nummer “Frostburn” waar de bas en de basklarinet fraaie duetten uitvoeren en zo zit dit album vol met van die hoogtepunten.

Jan van Leersum